من....

وقتی با کسی سال ها همقدم میشی

میانه راه میفهمی چیزی از تو باقی نمونده...

تو تنهایی با تمام من های از دست رفته ات....

تو تنهایی با منی که برای خود غریبه ای...

جای قدم های برگشتت محو شده ...

و تو هنوز نمیدونی کجای راه جامونده ای...

هنوز نمیدونی چطوری (ما)، (من) شد و چیزی از من هم نموند....

خالی از هر گونه من و ما...و دقیقا این زمان مفهموم پوچی درون رگ هایم جریان پیدا کرد...

و باز تو اوج تهی بودن من چرا هنوز، و باز هنوز منتظر تو نشسته ام!!! 

دلتنگی لعنتی، تو چرا محو نمیشی؟!...خالی شوی از هر سنگینی روی دل بیچاره من...

وقتی خونی در رگ هام جریان نداره، چرا دلتنگی را حس میکنم...

حسی که با روحم آمیخته شده و هر شب سرناسازگاری باهام میذاره و 

اینقدر نالان میخوابیم به امید دیدن خوابت...

و وای از اون شبی که خوابت را ببینم...روحم درونم آرام نمیگیرد

 و این جسم مرده من توی سکوت، روز را شب میکنه...

دلم تنگته...این دل و قلبم فقط صدای دلتنگی میدهند..

.برگرد و اینقدر در آغوشم بگیر تا آرام بگیرند...

دوستت دارم، به اندازه تمام آغوش های از دست رفته ات...